کاوش موضوع نوگرایی

نوگرایی یا مدرنیسم (به انگلیسی: Modernism) که از آن به نام‌های نوین‌گرایی یا تجددگرایی نیز یاد می‌شود، یک جنبش فلسفی و هنری است که از دگرگونی‌های گسترده در جامعهٔ غربی در اواخر سدهٔ نوزدهم و اوایل سدهٔ بیستم به وجود آمد. این جنبش بازتاب‌گر میل به ایجاد اشکال جدیدی از هنر، فلسفه و سازمان اجتماعی بود که بازتاب جهان صنعتی نوپدید بود، از جمله ویژگی‌هایی مانند شهرنشینی، فناوری‌های جدید و جنگ. هنرمندان کوشیدند از اشکال سنتی هنر که آن‌ها را منسوخ یا ناکارآمد می‌دانستند دور شوند. اخطار ازرا پاوند شاعر در سال ۱۹۳۴ میلادی به «آن را جدید کن» سنگ محک رویکرد جنبش بود. نوآوری‌های نوین‌گرایانخ شامل هنر انتزاعی، جریان سیال ذهن، سینمای مونتاژ، موسیقی آتونال و دوازده-تُن و نقاشی تفکیک‌گرایانه بود. نوین‌گرایی به صراحت ایدئولوژی رئالیسم را رد کرد و از آثار گذشته با استفاده از تکرار، انضمام، بازنویسی، بازگشایش، بازبینی و نقیضه استفاده کرد. نوین‌گرایی همچنین قطعیت تفکر روشنگری را رد کرد، و بسیاری از نوین‌گرایان نیز اعتقاد مذهبی را رد کردند. ویژگی بارز نوین‌گرایان، خودآگاهی نسبت به سنت‌های هنری و اجتماعی است که اغلب منجر به آزمایش فرم، همراه با استفاده از شگرد‌هایی می‌شود که توجه را به فرایندها و مواد مورد استفاده در خلق آثار هنری جلب می‌کند. در حالی که برخی از پژوهشگرات نوین‌گرایی را تا قرن بیست‌ویکم امتداد می‌دهند، برخی دیگر آن را به مدرنیسم متأخر یا مدرنیسم عالی تقسیم می‌کنند. پست‌مدرنیسم انحراف از نوین‌گرایی است و مفروضات اساسی آن را رد می‌کند.... بیشتر در ویکی پدیا